Leczenie ropnego zapalenia opon mózgowo - rdzeniowych

Leczenie ropnego zapalenia opon mózgowo-rdzeniowych obejmuje przede wszystkim podawanie leków zmniejszających obrzęk mózgu, działających przeciwzapalnie oraz antybiotykoterapia początkowo dobrana na podstawie prawdopodobieństwa ustalonego przez lekarza, co do konkretnej przyczyny zapalenia opon mózgowo-rdzeniowych, a po otrzymaniu wyników mikrobiologicznych antybiotykoterapia skierowana przeciwko konkretnemu drobnoustrojowi. Inne działania mają na celu łagodzenie objawów występujących u chorego tj. drgawki i niewydolność oddechowa oraz rehabilitacji, która ma zapobiegać późniejszym powikłaniom (np. niedowładów, zaburzeń mowy) i przyspieszyć powrót do zdrowia.

Rokowanie zależy od czynnika etiologicznego, stanu ogólnego, wieku chorego i odporności organizmu. Śmiertelność występuje w 20 proc. przypadków.

Duże znaczenie w zapobieganiu zapaleniom opon mózgowo-rdzeniowych mają szczepienia ochronne przeciwko meningokokom, pneumokokom i Hemophilus influenzae. Osoby, które miały bezpośredni kontakt z osobami chorymi powinny zastosować odpowiednie leczenie profilaktyczne zmniejszające ryzyko zachorowania.

Diagnostyka ropnego zapalenia opon mózgowo-rdzeniowych


W przypadku ropnego zapalenia opon mózgowo-rdzeniowych w badaniach laboratoryjnych występują zmiany w obrazie krwi w postaci zwiększonej liczby krwinek białych (leukocytozy) ze znaczną przewagą granulocytów obojętnochłonnych (granulocytozą), wzrost CRP i prokalcytoniny w surowicy krwi.

Jeśli brak jest przeciwwskazań (szczególnie obrzęku mózgu) wykonywana jest punkcja lędźwiowa, która umożliwia ocenę samego płynu mózgowo-rdzeniowego, wykonanie posiewu i hodowli drobnoustroju oraz testy umożliwiające wykrycie obecności antygenów konkretnych bakterii.

Badania obrazowe tj. tomografia komputerowa stosowane są w przypadkach wątpliwych i mają na celu wykluczenie innej przyczyny stanu chorego np. udaru, guza mózgu oraz przy stwierdzeniu obrzęku mózgu, gdy punkcja lędźwiowa jest niemożliwa do wykonania.

Dorota Kozera

Literatura:
1) A. Szczeklik: "Choroby wewnętrzne", Tom II.

Ta strona używa plików cookies. więcej informacji.    AKCEPTUJĘ