Zanik wieloukładowy

Zanik wieloukładowy (MSA, mulitiple system atrophy) jest rzadko rozpoznawaną chorobą, w której występują zaburzenia układu autonomicznego, czyli układu odpowiedzialnego za reakcje niezależne od naszej woli (np. wydzielanie soku żołądkowego). Dodatkowo pojawiają się objawy zespołu parkinsonowskiego (spowolnienie ruchowe i sztywność), zespołu móżdżkowego (zaburzenia chodu i koordynacji ruchowej) i piramidowego (uszkodzenie ośrodków ruchowych zlokalizowanych w ośrodkowym układzie nerwowym).

Przyczyna zaniku układowego nie została jak dotąd poznana. Wiadomo jedynie, że dochodzi do zaniku neuronów i wtórnego rozrostu gleju w określonych obszarach mózgu tj. wzgórzu, istocie czarnej, móżdżku i moście.

Objawy zaniku wieloukładowego


Zanik wieloukładowy rozpoczyna się około 60 rż. Główne objawy choroby to: niedociśnienie ortostatyczne, impotencja, zaburzenia zwieraczy pęcherza moczowego i odbytu, spowolnienie ruchowe, sztywność mięśni, zanik mięśni, drżenie, niestabilna postawa ciała, zaburzenia koordynacji ruchowej, zaburzenia chodu, zaburzenia mowy i połykania, porażenie strun głosowych, oczopląs.

Diagnostyka zaniku wieloukładowego


Diagnostyka zaniku wieloukładowego opiera się na występowaniu powyższych objawów klinicznych. W rozpoznaniu choroby pomocne jest badanie PET (pozytonowa emisyjna tomografia komputerowa), która ukazuje obniżony metabolizm w płatach czołowych i międzymózgowiu, test pochyleniowy oraz badanie EMG (elektromiografia).

Leczenie zaniku wieloukładowego


Leczenie zaniku wieloukładowego jest wyłącznie objawowe. Polega na stosowaniu leków przeciwparkinsonowskich, szczególnie lewodopy, która w większości przypadków przynosi niewielką poprawę. Nie można również zapomnieć o leczeniu niedociśnienia ortostatycznego (zwiększenie podaży soli, pończochy przeciwżylakowe, fludrokortyzon), zaburzeń w oddawaniu moczu (oksybutynina, cewnik nadłonowy) oraz zaburzeń połykania (zagłębnik dożołądkowy, gastrostomia). Ponadto ważna jest rehabilitacja ruchowa chorego przedłużająca jego sprawność fizyczną oraz leczenie zespołu depresyjnego. Choroba prowadzi do śmierci w ciągu 10 lat od zachorowania.

Dorota Kozera

Literatura:
1) A. Szczeklik: "Choroby wewnętrzne", Tom 2.
2) L.P. Rowland: "Neurologia Merritta", red. H. Kwieciński, A.M. Kamińska.

Ta strona używa plików cookies. więcej informacji.    AKCEPTUJĘ