Zabiegi stereotaktyczne w leczeniu neurochirurgicznym

Zabiegi stereotaktyczne stosowane są w leczeniu m.in. choroby Parkinsona, dystonii, czy drżenia samoistnego.

Przed każdym zabiegiem stereotaktycznym konieczne jest wykonanie u chorego badań neuroobrazowych tj. rezonans magnetyczny i tomografia komputerowa. Oba obrazy tych badań zostają na siebie nałożone przez komputer, co czyni obraz bardziej precyzyjnym. Uzyskany obraz umożliwia ustalenie samego celu, drogi dostępu oraz wpływa na bezpieczeństwo zabiegu.

Do samego zabiegu niezbędne są przyrządy w postaci ramy sterotaktycznej, śrub mocujących ramę do czaszki i łuku stereotakytcznego służącego do dokładnego ulokowania i stabilizacji elektrod w odpowiednim miejscu mózgu.

Podczas zabiegu chory jest znieczulony tak, aby w jego trakcie możliwa była jego ocena neurologiczna. Po umocowaniu śrub, ramy i łuku chirurg wywierca otwór w czaszce, przez który zostaną wprowadzone elektrody. Za pomocą specjalnych rejestratorów (metoda mikrostymulacji, makrostymulacji lub metoda microrecordingu) i oceny chorego ustalane jest dokładne miejsce uszkodzenia lub umieszczenia elektrody. Sam stymulator dla elektrod w przypadku głębokiej stymulacji mózgu wszczepiany jest w okolicę podobojczykową zwykle niecałe dwie doby po umieszczeniu elektrod. Żywotność baterii stymulatora wynosi przeciętnie 10 lat.

Dorota Kozera

Literatura:
1) M. Harat: "Neurochirurgia czynnościowa".

Ta strona używa plików cookies. więcej informacji.    AKCEPTUJĘ