Krwiak nadtwardówkowy

Krwiak nadtwardówkowy (łac. haematoma epidurale) powstaje skutek nagromadzenia się krwi między oponą twardą (łącznotkankowa blaszka ochraniająca mózg położona najbardziej zewnętrznie) a kością i jest rzadkim powikłaniem urazów głowy.

W prawidłowych warunkach krew nie powinna występować w tej przestrzeni, ponieważ opona twarda ściśle przylega do kości. Powodem krwawienia jest rozerwana tętnica oponowa, rzadziej krwawienie z zatok żylnych opony twardej. Powiększający się krwiak powoduje ucisk i przemieszczenie tkanki mózgowej, co może doprowadzić do wgłobienia mózgu (przemieszczenie części mózgowia z prawidłowego przedziału anatomicznego do innego) a nawet śmierci w mechanizmie zatrzymania oddechu i krążenia.

W większości przypadków krwiaki lokalizują się na powierzchni półkul (szczególnie okolica skroniowa lub skroniowo-ciemieniowa) lub w środkowym dole czaszki. Krwiaki nadtwardówkowe występują częściej u osób młodych między 10 a 40 rż.

Objawy krwiaka nadtwardówkowego


Objawy kliniczne krwiaka nadtwardówkowego, które mogą wystąpić u chorego zależą przede wszystkim od wielkości krwiaka i szybkości jego rozwoju. Zwykle występują dwie utraty przytomności oddzielone od siebie przerwą, podczas której chory odzyskuje przytomność. Do objawów należą: ból głowy, senność, nudności, wymioty, niedowład połowiczy (niemożność poruszania kończynami), poszerzenie źrenicy oraz brak jej reaktywności po stronie krwiaka, zaburzenia postawy lub osłabienie siły mięśniowej po stronie przeciwnej do urazu, zwolnione tętno.

Rozpoznanie ustala się na podstawie tomografii komputerowej (CT), rzadziej śródoperacyjnie.

Leczenie krwiaka nadtwardówkowego


Leczenie krwiaka nadtwardówkowego jest w zasadzie neurochirurgiczne i ma na celu odbarczenie krwiaka. W przypadku ciężkiego stanu chorego, operacja jest wykonywana natychmiast z pominięciem tomografii komputerowej. W sytuacjach, gdy krwiak nie kwalifikuje się do operacji wymagana jest jedynie obserwacja chorego i leczenie objawowe (zmniejszające obrzęk i antybiotyki).

Lepsze rokowanie wykazują krwiaki szybciej operowane od chwili urazu. U osób nieleczonych śmiertelność może sięgać 100 proc., zaś w przypadku szybkiej interwencji 5-30 proc.

Dorota Kozera

Literatura:
1) A. Szczeklik: "Choroby wewnętrzne", Tom I.
2) L.P. Rowland: "Neurologia Merritta", red. H. Kwieciński, A.M. Kamińska.
3) W. Kozubski, P.P. Liberski: "Neurologia".
4) Medycyna Praktyczna Pediatria 2000/02: "Przypadkowe urazy głowy u dzieci".

Ta strona używa plików cookies. więcej informacji.    AKCEPTUJĘ